فیبر نوری (Optical Fiber)، رشته باریک و بلندی از یک ماده شفاف، مثل شیشه یا پلاستیک است که می‌تواند نوری را که از یک سرش به آن وارد شده از سر دیگر خارج کند. فیبر نوری، دارای پهنای باند بسیار بالاتر از کابل‌های معمولی است. با فیبر نوری می‌توان؛ داده‌های تصویر، صوت و داده‌های دیگر را به راحتی با پهنای باند بالا، مثلا تا 10 گیگابیت بر ثانیه و بالاتر انتقال داد. امروزه در مخابره داده ها، فیبر نوری به دلیل پهنای باند گسترده تر از کابل‌های مسی و تاخیر کمتر در قیاس با مخابرات ماهواره ای، از مهمترین ابزار و تکنولوژی های انتقال اطلاعات محسوب می‌شود.

فیبرهای نوری به دو دسته تک حالتی (single-mode) و چند حالتی (multi-mode)، تقسیم می شوند؛ فیبر تک حالتی، یک سیگنال نوری را در یک زمان انتشار می‌دهد (نظیر تلفن) و فیبر چند حالتی، می‌تواند چندین حالت نور را به طور هم‌ زمان انتقال دهد.

از مزایای فیبر نوری در مقایسه با سیم‌های مسی، می توان به؛ قیمت مناسب، اندازه نازک‌، ظرفیت بالا، تضعیف ناچیز سیگنال، عدم تداخل الکترومغناطیسی، مصرف برق پایین، اشتعال ‌زا نبودن، وزن سبک، انعطاف ‌پذیر بودن، پشتیبانی از فواصل زیاد، پایداری بالا، پهنا باند و درنتیجه سرعت زیاد، ترویج نوری (نیاز به زمین مشترک بین فرستنده تاری وگیرنده را منتفی می کند)، امکان تعمیر فیبر، امنیت بالا، عدم استفاده از برق برای ارتباط، عدم برقراری انشعاب غیر مجاز (از آنجا که برای برقرای انشعاب بایستی ابتدا فیبر قطع شود و گیرنده فیبر نصب شود و این عمل نیز زمانبر است؛ نگهدارنده‌های بستر با استفاده از ابزارهای خطایابی می توانند به سرعت، محل مورد نظر را شناسایی کنند) و عدم نیاز به repeater  تا چندین کیلومتر، اشاره نمود.

فیبر های نوری در زمینه های پزشکی، نظامی، مخابرات، روشنایی و حسگرها نیز کاربرد دارند.