فیبر نوری در حالت عادی امکان اتصال مستقیم به تجهیزات ارتباطی را ندارد و نیاز به یک رابط برای برقراری ارتباط دارد. یکی از معمول ترین روش های اتصال بر روی تار فیبر نوری، استفاده از پیگتیل است که با توجه به نوع قطعه اتصال، نوع کابل و فاصله انتخاب می شود. پیگتیل فیبر نوری؛ تکه کوتاهی از فیبر می باشد که قطعه اتصال بر روی یک سر آن نصب است و از طریق همین قطعه، امکان متصل شدن دستگاه، نود یا مدیاکانورتر را به شبکه فیبر برقرار می سازد. سر دیگر پیگتیل، پس از ورود به پچ پنل یا باکس های دیگر، به فیبر اصلی فیوژن می شود (نوعی ترکیب شدن) و سپس آماده بهره برداری می گردد.

پیگتیل های فیبرنوری بر اساس نوع کابل مورد استفاده در آن‌ها در دو نوع سینگل مد و مالتی مد در دسترس هستند و هرکدام از آن‌ها، مشخصات و ویژگی‌های مختلف و بعضا منحصر به فردی دارند.

نوع سینگل مد (SMF)، دارای قطر 8 تا 10 میکرومتر هستند و به دلیل ساختارشان، قابلیت انتقال سیگنال نوری در یک مد را دارند و به همین دلیل، می‌توانند سینگال‌ها را با سرعت بیشتر و با کمترین ضریب تضعیف انتقال دهند. نوع مالتی مد ((MMF، دارای قطر بزرگتر و توانایی انتقال بیش از یک حالت سیگنال نوری را دارا می‌باشد. در نتیجه؛ از پیگتیل های فیبرنوری مالتی مد، برای مسافت‌های بسیار کوتاه‌تر استفاده می‌شود و توانایی انتقال سیگنال‌های بیشتری را به نسبت پیگتیل‌ فیبرنوری سینگل مد، دارا می‌باشند.